Όσοι ασχολούνται με τις συλλογικές
εκδηλώσεις του Παλαιού Φαλήρου, γνωρίζουν ότι το κοινό τους περιορίζεται στα «ίδια
και τα ίδια» άτομα, ήτοι: Στα μέλη των συλλόγων που οργανώνουν τις εκδηλώσεις, τους
αιρετούς και τους λοιπούς ασχολούμενους με τα κοινά της πόλης.
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις
μαζικής συλλογικότητας, όπως ο φετινός αγιασμός των υδάτων στον Φλοίσβο ή οι
παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους, που συγκεντρώνουν πλήθος το οποίο γεμίζει
την παραλιακή, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Η έλλειψη μαζικής συλλογικότητας
και η σταδιακή απώλεια φαληρικής συνείδησης του πληθυσμού του, καθιστά το Π. Φάληρο
απλά ένα κομμάτι Αθήνας, απαράλλαχτο από τα άλλα και αδιάφορο για τον εαυτό και
το μέλλον του. Πολίτες-δημότες που δεν ανήκουν στον τόπο είναι απλά κάτοικοι, των
οποίων το ενδιαφέρον περιορίζεται σε όσα χωρούν εντός των ορίων της ιδιώτευσης.
Ποιο μέλλον μπορεί να έχει μια
πόλη την οποία λίγοι θεωρούν τόπο τους;
Και όμως… Ο τόπος στον οποίο ζούμε, είναι πολύ πιθανό να είναι
και ο τόπος στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας και ίσως και τα παιδιά των
παιδιών τους. Ο τόπος που κατοικούμε συχνότατα έχει κατοικηθεί από τους πατέρες
και τους παππούδες μας. Οι παραπάνω είναι λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε όχι
απλά να μας ενδιαφέρει το μέλλον του, αλλά και να επιδιώξουμε να μας ανήκει, όπως
και όσο μας ανήκει και το παρελθόν του. Στο παρόν όμως, πρέπει να ανήκουμε
εμείς στον τόπο μας.
Περισσότερο από σημεία στο χάρτη,
οι τόποι είναι οι άνθρωποί τους, οι κοινωνίες τους, οι κοινότητές τους, τα
κοινά τους. Η ιστορία τους και η προβολή της στο αύριο.
Για την κίνηση πολιτών «ΦΑΛΗΡΟ – ΑΛΛΗ
ΠΟΛΗ» -εδώ και πάρα πολλά χρόνια- τα παραπάνω αποτελούν το μείζον ζήτημα της πολιτικής
στρατηγικής που θα έπρεπε να έχει κάθε δημοτική αρχή του Παλαιού Φαλήρου. Από
καιρού εις καιρόν επανερχόμαστε στο ζήτημα και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Το «μέχρι πότε» θα επανερχόμαστε εξαρτάται
από το πόσο γρήγορα θα κάνουμε το πλήθος που εκδηλώνεται μαζικά για εθνικές και
θρησκευτικές γιορτές, να εκδηλώνεται μαζικά για τα μεγάλα και τα μικρά ΚΟΙΝΑ
ζητήματα που αποτελούν ψηφίδες του μωσαϊκού που λέγεται ΖΩΗ ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ. Που
περνά, μα δεν χάνεται…
0 σχόλια: