Εδώ και πολλά χρόνια έχει –βάσιμα- παγιωθεί η αντίληψη ότι το Π. Φάληρο είναι μία «πόλη-υπνωτήριο», της οποίας οι κάτοικοι αναχωρούν το πρωί για τις δουλειές τους και επιστρέφουν σε αυτήν πάλι το βράδυ για ανάπαυση. Στο μεσοδιάστημα, η ανθρώπινη επαφή με τους συμπολίτες/συνδημότες κάνει παύση.

Φυσικά δεν πρόκειται για φαινόμενο που αφορά μόνο το Π. Φάληρο, αλλά όλους τους δήμους-δορυφόρους της Αθήνας.

Λογικό επακόλουθο είναι η αποξένωση και η αίσθηση μίας κοινωνίας απρόσωπης «αγνώστων μεταξύ αγνώστων».

Αυτό δεν αναιρεί τον συγχρωτισμό δημοτών σε χώρους όπως τα σχολεία και οι σύλλογοι γονέων, οι αθλητικοί και άλλοι σύλλογοι στους οποίους βρίσκουν διέξοδο οι μικρές και νεαρές ηλικίες, καθώς και κάποιες ενοριακές δραστηριότητες που προσελκύουν πιστούς.

Ωστόσο είναι καθημερινή η διαπίστωση ότι σε μεγάλο βαθμό δεν ξέρουμε ούτε πώς λέγεται ο γείτονάς μας, με τον οποίο μπορεί να μην ανταλλάσσουμε ούτε καλημέρα.

Δεν είναι αυτή η ιστορική κοινωνική παράδοση του Φαλήρου και οι παλαιοί Φαληριώτες μπορούν να το πιστοποιήσουν.

Εγώ, που βρίσκομαι στην πόλη μόνο για δύο δεκαετίες, συχνά ακούω τον σύζυγό μου να αναφέρεται σε γνωστά επώνυμα Φαληριωτών, ως ένδειξη παλαιότητας και αναγνωρισιμότητας μεταξύ των οικογενειών.

Η παράδοση αυτή έχει μεν υποχωρήσει δραστικά, αλλά δεν έχει εκλείψει. Μπορεί να επανακάμψει;

Το πιστεύω, αν το θελήσουμε.

Μία ιδέα για την καθιέρωση της οποίας θα προσπαθήσω, είναι η καθιέρωση της «γιορτής της γειτονιάς».

Με τη θεσμική και τεχνική υποστήριξη του Δήμου, αλλά με την οργανωτική ευθύνη των δημοτών/γειτόνων/συντονιστών που θα αναλαμβάνουν σχετική πρωτοβουλία, κάθε γειτονιά μπορεί να επιλέγει μία ημερομηνία (που μπορεί να έχει κάποιο συμβολισμό, βλ. Καθαρά Δευτέρα, γιορτή ενορίας, ιστορικό γεγονός, αργία, παγκόσμια ημέρα ή άλλη αφορμή) και να στήνει την ανοικτή γιορτή της με φαγητό και μουσική σε πάρκο, πλατεία ή κατάλληλη οδό που μπορεί προγραμματισμένα να αποκλειστεί για μερικές ώρες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι καλοδεχούμενοι μόνο οι περίοικοι, αλλά και Φαληριώτες άλλων γειτονιών. Έτσι μπορούμε να ελπίζουμε στην αλληλογνωριμία, την άνθηση της εγγύτητας και την επαναφορά σε μία πόλη «εμπρόσωπη».

Αξίζει να το σκεφτούμε οργανωτικά. Αξίζει να το προσπαθήσουμε ανθρώπινα.

 

ΣΗΜ. Η Γεωργία Παύλου-Φρέρη είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό «ΣυνεχίΖΟΥΜΕ για το Παλαιό φάληρο, με υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιάννη Φωστηρόπουλο.

 

Είχα ήδη βρεθεί κοντά στους γονείς μου στη Ναύπακτο, όταν εκδηλώθηκε η καταστροφική νεροποντή στη Θεσσαλία και έτσι δεν μπόρεσα να ενωθώ με τις εθελόντριες και τους εθελοντές του Δήμου μας στην ωραία ανθρωπιστική πρωτοβουλία συλλογής & αποστολής βοήθειας στους πλημμυροπαθείς συμπατριώτες μας.

Δήμος και δημότες έδωσαν από κοινού παράδειγμα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και ενεργού συμμετοχής,  αποδεικνύοντας ότι μπορούμε να σταθούμε με αξιοσύνη απέναντι στον συλλογικό και ατομικό καθρέφτη μας.

Ο πήχης όμως δεν πρέπει να μείνει εκεί.  

α) Ας μην ξεχάσουμε τα αδέλφια μας στη Θεσσαλία όταν οι ειδήσεις θα πάψουν να μιλούν γι’ αυτά και β) ας συνεχίσουμε να διευρύνουμε τον κύκλο δράσεων και τον αριθμό συμμετεχόντων σε αυτές.

Ένα μητρώο πρόθυμων εθελοντών, επαρκώς καταρτισμένων από ειδικούς, μπορεί να γίνει ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο θα καμαρώνουμε το Φάληρό μας.

Αδικούμε την πόλη μας όταν τη θαυμάζουμε μόνο ως τοποθεσία.

Φαίνεται πως μπορούμε να την καθιερώσουμε και ως πεδίο ανθρωπιστικής ομοψυχίας στην πράξη.

Περάσαμε για μία ακόμη φορά πάνω από τον πήχη.

Τώρα ας τον βάλουμε ψηλότερα.    

ΣΗΜ: Η Γεωργία Παύλου είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό "ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ"