Από τότε που ξεκίνησε το
εγχείρημα που λέγεται «ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΛΗΡΟ» και μέχρι πριν λίγο καιρό, σε χτυπούσαν
(δήθεν) φιλικά στην πλάτη, εκφράζοντας συμπόνια για ένα προδιαγεγραμμένο για
εκείνους κακό δικό σου αποτέλεσμα. «Εκείνοι»… οι παραδοσιακοί δημοτικοί σύμβουλοι:
«Μόκο» στο Δημοτικό Συμβούλιο και μάχη για μία πλαστική καρέκλα στην παρέλαση.
Εκείνοι που πριν τις εκλογές σε μέτραγαν ως «ψηφαλάκι» μέσα στα πουγκιά τους.
Μετά εσύ έγινες υποψήφιος (-α) του «ΕΜΕΙΣ» ή απλά εκδήλωσες ανοιχτά την προτίμησή
σου για το πρώτο πληθυντικό. Και το χειρότερο για εκείνους ήταν πως δεν ήσουν ο
μόνος (-η). Και ύστερα τους εξέθεσες, παράγοντας έργο εκεί που πεινάνε και πονάνε
άνθρωποι, εκεί που το νερό είναι πράσινο, εκεί που τα παιδάκια κάνουν ζιγκ-ζαγκ
ανάμεσα στα κόπρανα, για να ανέβουν στις κούνιες… Όλα αυτά πριν καν ψηφιστείς
(!!!). Μίλαγες με δημότες, φωτογράφιζες «πριν – μετά», απαντούσες με έργο.
Αυτοί που σε έβλεπαν ή διάβαζαν τη μια προγραμματική θέση μετά την άλλη,
άρχισαν να ανοίγουν τα μάτια τους. Να ξυπνάνε ως δημότες και πολίτες, ενώ είχαν
κοιμηθεί ως «ψηφαλάκια». Και λίγο αργότερα ήσουν ανάμεσα στις εκατοντάδες γελαστές
φάτσες που ήρθαν με όλο τους το κέφι σε εγκαίνια εκλογικού κέντρου που βρισκόταν
σε συνοικία και όχι στο κέντρο. Τσιμπήθηκαν για να ξυπνήσουν, μα δεν
κοιμόντουσαν. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, έψαξαν τα ποσοστά τους που νόμιζαν στο
ταβάνι και τα βρήκαν σε τροχιά προς το πάτωμα. Άρχισαν τη διαχείριση κρίσης
πανικού, έτσι όπως είχαν μάθει. Παλαιοκομματικά και παλαιομαφιόζικα.
Φοβερίζοντας. Υπενθυμίζοντας χάρες και υποχρεώσεις. Διασπείροντας ψέμματα. Όμως
εσύ το κουτόχορτο το είχες πια κόψει και στον καθρέφτη σου δεν έβλεπες ένα
βοοειδές. Δεν μασούσες. Δεν μασάς. Ψηφίζεις. Και ο κάθε κατεργάρης γυρνάει στον
πάγκο του, αρπάζοντας για ενθύμιο μιας άλλης εποχής, την πλαστική καρέκλα της παρέλασης…
0 σχόλια: