Aπό τον πρώτο καιρό της πρώτης κιόλας θητείας του, ο Δήμαρχός μας είχεν
επιλέξει μίαν κατεξοχήν παλαιομοδίτικην – παλαιοκομματικήν επικοινωνίαν του
δημοτικού έργου, η οποία στόχευε αφενός εις το «να βγάζει μάτι» το παραχθέν και
αφετέρου να ενθυμούνται, ασεβείς και ευσεβείς υπήκοοι, πόσον αποφασιστικός
υπήρξεν ο ίδιος εις την υλοποίησιν έργου.
Τον ενθυμούμεθα εις την πρώτην
τετραετίαν να οργανώνει κλάδευσιν των δένδρων της πλατείας του Φλοίσβου,
Σάββατο πρωί εις την λιακάδαν μετά της πλατείας πλήρους θαμώνων. Ταυτοχρόνως, η
αυτοπρόσωπος παρουσία του συνεπληρούτο υπό των στεντορείων δριμειών παρατηρήσεων
προς τους αναρριχωμένους δημοτικούς υπαλλήλους που κατ’ αυτόν δεν ανερριχώντο
εις το ύψος των περιστάσεων. Οι ίδιες στεντόρειες παρατηρήσεις γίνονταν και δια
κινητού τηλεφώνου (πάντοτε ενώπιον των ενδιαφερομένων δημοτών) εις τινα
μειοδότην - ως προς την τέλεσιν του καθήκοντος - υπάλληλον.
Τοιαύτα σκηνικά δύνανται να προκαλούν
ευνόητον μειδίαμα, έπαιξαν ωστόσον δραστικόν ρόλον εις την οικοδόμησιν της υπολήψεως
στιβαρότητος και αποτελεσματικότητος του άρχοντος. Η αυτοπρόσωπος παρουσία και
η φωνή προς υπ-αλλήλους κατά την παραγωγήν έργου, ομού μετά της αναμνήσεως των
προκατόχων του, δημάρχων της ακινησίας, συνετέλεσαν στην κραταιά του εικόνα επί
τρεις συναπτάς τετραετίας.
Παλιομοδίτικη ή όχι, η συνταγή
του απεδείχθη αποδοτική. Ίσως κάποιος να τον είχε ενημερώσει ότι επί δημαρχίας
Ιωάννου Ντάβαρη, στο οδόστρωμα επιλεγμένων δρόμων της πόλεως αναγραφόταν το σύνθημα
της επιτυχίας: «ΝΤΑΒΑΡΗΣ – ΕΡΓΑ».
Το ότι λειτουργεί μετ’ επιτυχίας
ακόμη εις την ημετέραν πόλιν η λογική Ντάβαρη δεν μας τιμά ως δημότας, αφού (μη
όντες στούρνοι) έχουμε και όρασιν και μνήμην ίνα εξάγωμεν συμπεράσματα. Από την
άλλην, η ανεκτικότης στη μετατροπή των δημοτικών πινακίδων εις διαφημιστικάς
επιγραφάς προς δόξαν του Δημάρχου, είναι ενδεικτική πολιτικής κουλτούρας «αυθυποτιμητικής».
Είναι επίσης αξιοσημείωτον, το ότι ο Δήμαρχος δεν επαίρεται - δια των πινακίδων
- μόνο δια έργα που ετελέσθησαν επί των ημερών του, αλλά και δι’ όσα ανεκαίνισε
ή ανακατεσκεύασε:
Κορυφαία επιγραφή όλων είναι αυτή
της διαμορφώσεως του διαζώματος της Οδού Πυθαγόρα (Αγία Βαρβάρα – μεθόριος με
Άλιμον) η οποία καινοτομεί περιέχοντας και σημείωσιν (!!!) εις το κάτω μέρος
όπου αναγράφεται: «ΣΗΜ. ΕΓΙΝΕ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΠΑΛΑΙΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΡΔΕΥΕΙ ΤΗ
ΝΗΣΙΔΑ». Αναγιγνώσκει ο διαβάτης και αναρωτιέται: «Άραγε πόσον μεγάλος είναι ούτος
ο Δήμαρχος δια να υλοποιήσει τοιαύτην πατένταν;»
Λοιπόν για να τελειώνουμε με
γλωσσικά και επιγραφικά ιδιώματα της εποχής του Ντάβαρη, για εμάς μεγάλος δεν
είναι ο Δήμαρχος που εντυπωσιάζει ένα δημότη που αντιδρά όπως οι παλαιοί
ιθαγενείς απέναντι στα καθρεφτάκια των αποίκων. Αντιθέτως, επικοινωνιακά (και
όχι μόνο) επαρκής είναι ο Δήμαρχος που χρησιμοποιεί τις ταμπέλες για να παρέχει
πληροφόρηση για την αξιοποίηση του δημοτικού χρήματος προς όφελος της καλής
κατάστασης των δημοτικών χώρων.
Είναι ο Δήμος και όχι ο Δήμαρχος
που παράγει έργο, που επιμελείται, συντηρεί, ανακατασκευάζει ή ανακαινίζει.
Όσος χώρος ανήκει στο όνομα του Δημάρχου σε μία ταμπέλα, τόσος αντιστοιχεί σε
όλους τους δημότες που συναποτελούν τον Δήμο και στους οποίους συν-ανήκει
οτιδήποτε δημοτικό. Ακόμη και η παραγωγή έργου. Δημότες είμαστε. Πολίτες. Όχι
στούρνοι.
0 σχόλια: