Υπό κανονικές συνθήκες, το αγνάντεμα της Καστέλας και της Σαλαμίνας από την
προκυμαία του Φλοίσβου, είναι το αγαπημένο φόντο της βόλτας μου. Την περασμένη
εβδομάδα κοίταζα με μαύρη καρδιά το γιγαντιαίο νέφος καπνού («πυρονέφος» το είπαν)
από την πυρκαγιά της Πάρνηθας. Η αντιδιαστολή της εικόνας των λουόμενων με αυτή
πυρόπληκτων (ανθρώπων, ζώων και περιουσιών) ενεργοποίησε το ένστικτο που
κουβαλάνε εκείνες και εκείνοι που θεωρούν ότι η κοινωνική χρησιμότητα δεν είναι
χάρισμα, επιλογή ή δικαίωμα, αλλά υποχρέωση.
Για να αυτοδεσμευθώ δημόσια και όχι για να ψέξω κανέναν, πόσταρα στο Facebook 5 λέξεις που ήταν οι πρώτες που ήρθαν στο μυαλό μου: « ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ – ΤΩΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ » μαζί με μία φωτογραφία που είχα τραβήξει στον Φλοίσβο.
Το πρωί τηλεφώνησα στην Ελένη και πέρασα από τη δουλειά της Φλώρας. Το πλάνο
ήταν προμήθειες νερού και θρεπτικά προϊόντα (κρουασάν, μπανάνες) για τους πυροσβέστες.
Έγινε ο απαραίτητος ρεφενές και στη συνέχεια η μια φίλη ήρθε μαζί και η άλλη
τσοντάρισε δραστικά στην αγορά προμηθειών.
Στην Πάρνηθα δεν είχα ξαναπάει, ούτε και είχα ρουχισμό ανάλογο της περίστασης
της πυρκαγιάς. Παρά τον χαμό, η προσβασιμότητα (τουλάχιστον των εθελοντών)
παρέμενε σταθερή.
Βραδιάσαμε εκεί και επανήλθαμε την άλλη μέρα, επαναλαμβάνοντας όσα κάναμε
την προηγούμενη.
Το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχημάτισαν τα χέρια του πυροσβέστη (για το εμφιαλωμένο νερό, τα κρουασάν και τις μπανάνες), αυτό το συναίσθημα που σε τέτοιες περιστάσεις είναι
η ανταμοιβή σου, σβήνει την κούραση του κορμιού, παγώνει το άγχος της περίστασης
και μετριάζει το δέος που δημιουργούν η φλόγα, η μαυρίλα και ο καπνός.
Θα αναρωτηθείτε αν είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό. Όχι, δεν είναι. Ούτε είναι storytelling υποψήφιας δημοτικής συμβούλου, γι’ αυτό δεν υπογράφω εδώ με αυτή την ιδιότητα. Απλό φιλότιμο είναι και παράδειγμα για το παιδί που μεγαλώνει στο σπίτι μου, μαθαίνοντας ότι πάνω από τα προσωπικά του χαρίσματα και όλα τα επιτεύγματά του, ο άνθρωπος πρέπει να είναι χρήσιμος στην κοινωνία.
Γεωργία
0 σχόλια: