Δημήτρη μου, με βλέπεις να μορφάζω
με δυσφορία, γιατί δεν θα ξαναδώ την περπατησιά σου στη γειτονιά μας. Το
βιαστικό σου βήμα -πάντα σε ευθεία κατεύθυνση- που καθρέφτιζε το «μέσα» και το «έξω»
σου. Τις λέξεις σου, που ήταν μόνο τόσες, όσες απαιτούσαν τα νοήματά σου και
ούτε μία παραπάνω. Τη ντομπροσύνη, το κεφάλι το άσκυφτο, τα χέρια που όταν ακουμπούσαν
άνθρωπο ήταν για να του απονείμουν το επίζηλο βραβείο της εκτίμησής σου. Το
γέλιο σου, που όταν απλωνόταν στην παρέα, ήταν σαν μουσική επένδυση στιγμιαίας
επικράτησης του σοσιαλισμού των καλών ανθρώπων, σαν εσένα. Ας μένει μια
φωτογραφία μας ομαδική, στην πλατεία μας, με εσένα στη μέση. Ήταν μεγάλη, πολύ
μεγάλη μου τιμή, που στάθηκες πλάι μου και συνεισέφερες με τα αγνά σου
αισθήματα και το όνομά σου στη λίστα των ταξιδευτών της πιο όμορφης πολιτικής περιπέτειας
της ζωής μου στην πόλη μας. Με έκανες όμως σήμερα, που έμαθα ότι δεν θα
ξαναπέσω πάνω σου στους δρόμους της Αμφιθέας, να προσθέσω κάτι στις αναμνήσεις που
διηγούμαι στο παιδί μου για τις γωνιές της
συνοικίας που μας είδε να μεγαλώνουμε: Τις προσωπογραφίες των καλών ανθρώπων
που περπάτησαν στους δρόμους της. Και αφού δεν θα ξεχάσω, όχι, δεν θα ξεχάσω,
θα βάζω για υπότιτλο τη βασική εικόνα που έχω για σένα: Το παλληκάρι που
ονειρευόταν κοιτώντας ευθεία μπροστά και περπατούσε γρήγορα. Ήξερε πως το
όνειρο απαιτεί σεβασμό στα ραντεβού μαζί του. Είμαι σίγουρος ότι πρόλαβες καλέ
μου φίλε. Το όνειρο παραμένει μια γειτονιά κατοικημένη από ανθρώπους σαν εσένα.
0 σχόλια: